Chris de Burgh - Spanish train / Crusader

Label : A&M

Release date : 1975

Tracklist :
1. Spanish Train
2. Lonely Sky
3. This Song For You
4. Patricia the Stripper
5. A Spaceman Came Travelling
6. I'm Going Home
7. The Painter
8. Old Friend
9. The Tower
10. Just Another Poor Boy




Label : 1979

Release date : A&M

Tracklist :
1. Carry On
2. I Had the Love in My Eyes
3. Something Else Again
4. The Girl With April in Her Eyes
5. Just in Time
6. Carry On
7. The Devil's Eye
8. It's Such a Long Way Home
9. Old-Fashioned People
10. Quiet Moments
11. Crusader
1. The Fall of Jerusalem
2. In the Court of Saladin
3. The Battlefield
4. Finale


Εδω δεν θέλει πολλά λόγια.
Ενας τεράστιος καλλιτέχνης, με όλη την σημασία της λέξης.

17 studio albums, 5 live albums, 24 compilations για το έργο του και συμμετοχή σε άλλους 35 δίσκους διαφόρων καλλιτεχνών.

To Spanish Train είναι απλά απο τα μεγαλύτερα δημιουργήματα στην ιστορία της μουσικής.
Το Crusader μνημονεύεται εδώ περισσότερο για το ομώνυμο τραγούδι. Τεράστιος δίσκος και αυτός απλά όταν περιέχει το επικότερο τραγούδι όλων των εποχών, όλα τα άλλα ωχριούν μπροστά του. Δεν αστειεύομαι καθόλου. Το επικότερο μη ορχηστρικό τραγούδι όλων των εποχών το έχει γράψει ο κοντούλης αυτός με την τεράστίων διαστάσεων φωνή.

Οι γνώστες χαμογελάτε. Οι μη γνώστες ανοίξτε στίχους και παρακολουθήστε το clip. Ανατριχίλα στο μέγιστο.

Buddy Lackey - The strange mind of Buddy Lackey

Label : Dream Circle

Release date : 1993

Lineup :
Buddy Lackey – vocals
Frank Jaeurnick – guitars
Dirk Godau – guitars
Ingo Holzhauer – bass
Peter Haas – drums

Tracklist :
1. Whispering into oblivion
2. It’s a ghetto
3. Sing
4. Five years
5. Windsong
6. Let’s start a war
7. State of mind
8. Just like a timepiece
9. …Whispering

Τι να γράψεις για τον μεγαλύτερο εν ζωή καλλιτέχνη του metal στερεώματος ?
Τι λόγια να χρησιμοποιήσεις για να πλησιάσεις το μεγαλείο της απλότητας που τον περιβάλει ?
Πόσες σελίδες χρειάζονται για να μπορέσεις να αναλύσεις έστω και αμυδρά το συνολικό μουσικό έργο που μας προσφέρει εδώ και 20 χρόνια ?
Από πού μπορείς να ξεκινήσεις και που να σταματήσεις, μιλώντας για τον Buddy ?
Πόσους από εμάς έχει βασανίσει το ίδιο ερώτημα ανά καιρούς ?

“Τι στο διάολο υπάρχει στο μυαλό αυτού του ανθρώπου ?”

Ας προσπαθήσουμε να επικεντρωθούμε όμως στην συγκεκριμένη κυκλοφορία γιατί άνετα μπορώ να ξενυχτήσω γράφοντας.
Το 1991 και αφού οι Psychotic Waltz έχουν κυκλοφορήσει το A Social Grace, ο Dan Rock αναγκάζεται να μείνει εκτός των πραγμάτων λόγω ενός ατυχήματος. Το γεγονός αυτό πιάνει την μπάντα στο ύπνο μιας και ήταν έτοιμοι από μέρα σε μέρα να αρχίσουν τις ηχογραφήσεις για το Into the everflow.
Ο Buddy δεν μπορεί να κάτσει στα αυγά του όμως (thank god) και αποφασίζει να ηχογραφήσει, ένα προσωπικό δίσκο με κομμάτια που ένας καλός θεούλης ξέρει από πότε δούλευε. Κύριος υπεύθυνος πίσω από αυτή την απόφαση είναι βεβαίως ο συνήθης ύποπτος Ralph Hubert των Mekong Delta στου οποίου το studio γίνεται και η ηχογράφηση του δίσκου. Ο Buddy έχει γράψει όλες τις συνθέσεις, όλους τους στίχους, έχει παίξει όλα τα όργανα αλλά όπως είναι φυσιολογικό δεν μπορεί να ηχογραφήσει και τα πάντα μόνος. Ετσι λοιπόν καλεί τους μισούς Life Artist και ξεκινούν.
Οι ηχογραφήσεις τελειώνουν με τον Buddy να μην είναι τόσο ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα, λέγοντας ότι δεν βγαίνει αυτό το ‘70s feeling που ήθελε να δώσει στο δίσκο. Επίσης η παραγωγή έχει σοβαρότατα προβλήματα αλλά δεν νομίζω ότι στην δεδομένη στιγμή ο Buddy να ήταν σε θέση να ζητήσει και τα ρέστα.

Το strange mind… δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ξεδιπλωμένη καρδιά ενός καλλιτέχνη στα χέρια του ακροατή. Καταρχάς μιλάμε για μια από τις εκφραστικότερες φωνές που έχει γεννήσει το metal/rock ιδίωμα. Προσέξτε δεν είπα καλύτερες, δεν με ενδιαφέρει ποιος είναι καλύτερος, ποιός την έχει μεγαλύτερη κλπ. Λίγοι είναι οι τραγουδιστές που μπορούν να σου μεταφέρουν συναισθήματα όπως ο Buddy. Όταν ένας άνθρωπος έχει γράψει τους στίχους αυτούς και στους μεταφέρει με αυτό το μοναδικό και αξεπέραστο τρόπο, δεν έχει παρά να αφεθείς στο μεγαλείο του και να τον αφήσεις να σε παρασύρει στα πολύχρωμα μονοπάτια του θεσπέσιου μυαλού του.
Είναι τελείως ανούσιο να αρχίσω να μιλάω για τα τραγούδια του δίσκου ένα προς ένα. Δεν υπάρχει τίποτα κάτω από το τέλειο εδώ. Και αυτό γιατί το συναίσθημα που πλημμυρίζει τις συνθέσεις είναι τόσο απλοικό και προσφέρεται τόσο απλόχερα, που είναι τουλάχιστον κουτό να σταθούμε σε αναλύσεις.

Δεν μπορώ να διανοηθώ κάποιος να μην έχει ακούσει το δίσκο αυτό. Αν όντως δεν τον έχει ακούσει λογικά πρέπει τα τελευταία 10 χρόνια να είναι κλεισμένος σε κάποιο μπουντρούμι και να τον δέρνουν ολημερίς. Οσο σκληροί και αν θέλετε να δείχνετε, όσο κλειστοί και να είστε, όσο δυνατές και να είναι οι άμυνες σας, βάλτε λίγο νερό στο κρασί σας και ακούστε κάτι που λίγοι άνθρωποι σε αυτό τον πλανήτη έχουν την γνώση και το προνόμιο να απολαμβάνουν.

“You saw that I was sinking and I couldn’t reach the shore
And you looked down to me with a smile.
You said drowning angels make pretty circles in the lake
And I’d rather see you struggle for a while.
Oh I think you didn’t understand”.

Blind Illusion - The sane asylum

Label : MFN

Release date : 1988


Lineup :
Mark Biedermann - vocals
Larry LaLonde - guitars
Les Claypool - bass
Mike Miner - drums

Tracklist :
1. The Sane Asylum
2. Blood Shower
3. Vengeance Is Mine
4. Death Noise
5. Kamakazi
6. Smash The Crystal
7. Vicious Visions
8. Metamorphosis Of A Monster

Behold.
Αυτό είναι λοιπόν το πρώτο progressive metal album στην ιστορία του metal.

Οι Blind Illusion δημιουργήθηκαν το 1979 (εκείνη την χρονιά γεννήθηκα και εγώ, σημαδιακό) και το αρχικό lineup συμπεριελάμβανε τον David Godfrey (Heathen) στα φωνητικά, τον Mark Biedermann στις κιθάρες, τον Alvin Petty στο μπάσο και τον Bret Hern στα ντραμς. Το lineup μέχρι την κυκλοφορία του δίσκου αλλάζει συνεχώς για να καταλήξει στο παραπάνω αναφερόμενο, με τον πολύ Les Claypool τον αργότερα prog rock θεών Primus και επίσης τον Larry Lalonde των Possesed και επίσης αργότερα Primus.

Σε γενικές γραμμές το Sane asylum είναι thrash. Thrash που ίσως και ο razor να δακρύσει ακούγοντας το. Καμμία σχέση όμως με τις υπόλοιπες thrash bands της εποχής. Τα στοιχεία που δικαωματικά βαφτίζουν progressive την συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι άπλετα στο δίσκο αυτό. Καταρχάς οι κιθαριστική δουλειά που έχει γίνει απο τον Lalonde που ξεφεύγει απο τα στενά όρια του thrash. Επίσης ο περίπλοκος και στιβαρός κορμός που στήνει ο Claypool με το μπάσο του.
Βεβαίως δεν θέλω να μεγαλοποιήσω και ωραιοποιήσω τίποτα. Ο δίσκος δεν είναι το τρομερότατο αριστούργημα των 5 ηπείρων. Πολύ δύσκολα να συγκινήσει κάποιον ακροατή εν έτει 2010 και ουσiαστικά ενδιαφέρει πιο πολύ εγκυκλοπαιδικά και συλλεκτικά τους απανταχού progsters ή thrasers.

Αυτο που με τίποτα δεν μπορούμε να στερήσουμε όμως απο το συγκεκριμένο δίσκο, είναι η δικαιωματική ταμπέλα της πρωτοπορίας.

Black Symphony - Tears of blood

Label : Rising Sun

Release date : 2001

Lineup :
Ric Plamondon – vocals
Rick Plester – guitars
Mattias Burstrom – keyboards
Reb Jones – bass
Pete Holmes – drums

Tracklist :
1. Tears of blood (part 1)
2. It remains a mystery
3. Take me down
4. I am hate
5. Death
6. Burned
7. Over and over
8. Tears of blood (part 2)
9. Forgive me
10. Left in confusion
11. Into the dark
12. Black symphony (part 2)

Bonus tracks on limited edition :
1. Behind blue eyes
2. Smoke on the water
3. Zero the hero
4. Deliverance

Οι Black Symphony είναι μια μπάντα που όσο περίεργα μπήκε στην ζωή μας, άλλο τόσο πιο περίεργα εξαφανίστηκε από αυτήν. Και να πω ότι αυτό που κυκλοφόρησαν δεν είχε να πει κάτι, άντε να πάει στο διάολο. Το Tears of blood είναι δισκάρα από κάθε άποψη και έχει ένα ακόμα μεγαλύτερο ατού. Οι Black Symphony παίζουν heavy metal. Δεν παίζουν ουτε power prog, ούτε sludge drone, ούτε symphonic epic speed, ούτε thrashcore με jazz elements . Παίζουν heavy metal όσο δύσκολο και αν ακούγεται αυτό στις μέρες μας, πόσο μάλλον 9 χρόνια πριν.

Για να τα πάρουμε λίγο από την αρχή. Καταρχάς η μπάντα έχει ένα metal god στο μικρόφωνο. Δεν έχω ακούσει πολλές φωνές σαν τον Plamondon. Τρομερό range, γρέζι και γκάζι απίστευτο. Η υπόλοιπη μπάντα κινείται επίσης σε υψηλά standards αλλά εδώ δεν ενδιαφέρει κανέναν πότε θα φτάσει η στιγμή να σολάρει για να βουλώσει στόματα. Η μπάντα παίζει, και αυτό φαίνεται από το 1ο λεπτό ακρόασης, γιατί πάνω από όλα γουστάρουν και περνούν καλά με αυτό που κάνουν.

Το ομώνυμο τραγούδι ανοίγει τον δίσκο και ο Plamondon έρχεται στον καναπέ, σε αρπάζει από τα αυτιά και σου φωνάζει “παράτα ρε πανίβλακα το κακάδι που σκαλίζεις και άκου εδώ”. Εκεί όμως που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα είναι στο I am hate. Τραγούδι ύμνος. Μια στάση ξανά στο επόμενο έπος με τίτλο Burned για να ξαναφτάσουμε στο ομώνυμο part 2 και να χάσουμε ότι δεν είχαμε χάσει στο part 1. Τελευταία στάση στο Black Symphony part 2 και άντε γεια.

Όπως λέει και ο μικρός θεούλης και μέγας διδάσκαλος Αλέφαντος “μάθε μπαλίτσα αγόρι μου!”.
Αυτό έφτυσαν στα μούτρα της μεταλλικής δισκογραφίας οι Black Symphony και εξαφανίστηκαν από προσώπου γης.


Sideinfo :
Οσοι έχουν αποκτήσει την limited edition ή έστω έχουν ακούσει τα bonus tracks του δίσκου έχουν συν τοις άλλοις 4 οργισμένες εκτελέσεις από 4 μπάντες που οι Black Symphony λατρεύουν.

Black Jester - Welcome to the moonlight circus

Label : WMMS

Release date : 1994

Lineup :
Alexis D’Este – vocals
Paolo Viani – guitars
Nico Odorico – keyboards
Gil Teso – bass
Alberto Masiero – drums

Tracklist :
1. The labyrinth
2. Mirrors song
3. The wayfarer
4. Glance towards the sky
5. Conciousness hymn
6. Symphonies of immortal winds
7. Welcome to the moonlight circus

Οι Black Jester είναι μια μπάντα που μουσικά κινείται στο πεδίο του symphonic prog metal με έντονα μεσαιωνικά στοιχεία στις συνθέσεις τους.
Γνωρίζω πολύ καλά πως και μόνο που το διάβασαν μερικοί από εσάς αυτό, δεν παίζει να ακούσουν ούτε νότα. Δεν τους αδικώ βεβαίως γιατί αυτή η μουσική είναι πολύ πληγωμένη από το κλασσικό/συμφωνικό στοιχείο. Οι πιο πολλοί που στην ιστορία του metal έχουν αποπειραθεί να εμπλέξουν τέτοια στοιχεία στις συνθέσεις τους είτε απέτυχαν παταγοδώς, είτε αναπροσδιορίζουν την λέξη γελοιότητα.

Αν υπάρχει κάτι που αναγνωρίζω στους Black Jester είναι η αυθεντικότητα τους σαν μπάντα και επίσης το γεγονός ότι το έχουν το γενικότερο classical/symphonic/medieval theme. Δυσκολεύομαι να φανταστώ αυτή τη μπάντα να κυκλοφορεί κάτι που να μην έχει παρόμοια θεματολογία και ατμόσφαιρα. Δεν είναι η απόλυτη arena μπάντα. Δεν έχουν τους υπερπαιχταράδες. Δεν ανήκουν στην Sony και την Columbia. Δεν έχουν τραγούδια με τα οποία μπορείς να σκίσεις τα ρούχα σου από την πόρωση ακούγοντας τα.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο όμως. Αυτό που αποπνέει αυτό το δισκάκι από το 1ο δευτερόλεπτο είναι ένα πράγμα. Τιμιότητα. Αυτοί είμαστε, αυτό μπορούμε, αυτό γουστάρουμε. Ούτε φανφάρες, ούτε αυνανισμό, ούτε μεγαλοπιασίματα. Μουσική για την τέχνη και να πάνε να γαμηθούν όλα τ’άλλα.

Αυτό που με χαλάει άπειρα σε αυτούς είναι ο φάλτσος, ανέραστος, ανοργασμικός, ανέκφραστος τραγουδιστής τους. Πραγματικά πιστεύω ότι αν είχαν κάποιον άλλο άνθρωπο με ελάχιστα υψηλότερες δυνατότητες στο τομέα της εκφραστικότητας και της απόδοσης τα πράγματα ίσως να πήγαιναν καλύτερα. Τώρα θα μου πεις από τραγουδιστή που δεν έχει γράψει ούτε νότα, ούτε γράμμα στο δίσκο τι να περιμένεις. Η παραγωγή του δίσκου κινείται με μετριότατα επίπεδα αλλά οι συνθέσεις καταφέρνουν να βγάζουν σε κάθε κομμάτι το κάρο από την λάσπη.

Highlights του δίσκου, καταρχάς το συναισθηματικότατο The wayfarer. Αν αυτό το τραγούδι το είχε τραγουδήσει ο Tate ακόμα θα κλαίγαμε. Το καταπληκτικό Symphonies of immortal winds και βεβαίως το ομώνυμο 12λεπτο έπος.

Big Heat - Grand ominous dreams

Label : self released

Release date : 1995

Lineup :
Ritchie Krenmaier – vocals
Gunter Maier – guitar
Ali Hilzensauer – bass
Herb Greisberger – drums

Tracklist :
1. Turn away
2. Spirits rising
3. The fool
4. The Blackman song
5. No reason
6. Mindraped
7. Tears from the sky
8. Time will tell
9. G.O.D.
10. The edge

Γυρνώντας μια μέρα από την δουλειά στο σπίτι, περίπου 5-6 χρόνια πριν, ανοίγω το γραμματοκιβώτιο και βλέπω ένα ειδοποιητήριο συστημένου. Τέλεια, η παραγγελία του Oliver πρέπει να είναι, λέω. Την άλλη μέρα το πρωί παραλαμβάνω το δέμα από το ταχυδρομείο και όντως είναι από τον Γερμαναρά. Στον δρόμο για την δουλειά, σε ένα φανάρι ανοίγω το πακέτο και μέσα σε όλα τα της παραγγελίας μου είναι και το εν λόγω δισκάκι. Κολλημένο με seal-o-tape πάνω στο δισκάκι, μία κόλλα A4 την οποία ξεδιπλώνω και διαβάζω.
“You gonna love these guys. Listen song nr.10 first”.
Χαμογελάω και βάζω το δίσκο στο player. Κλικ, κλικ και φτάνω στο τραγούδι The edge. Χρειάστηκε να τελειώσει όλο το τραγούδι, για να αναφωνήσω “ποιοι στο πούτσο είναι αυτοί και γιατί δεν τους ξέρω”.

Οι Big heat είναι ακόμα ένα κλασσικό παράδειγμα μπάντας που δείχνει ότι έχει τρομερές δυνατότητες να φτιάξει μουσική που να μας συντροφεύει μια ζωή αλλά είναι καταδικασμένη να πεθάνει στην αφάνεια.

Προσοχή απανταχού progsters. Μιλάμε για το 1995. Οι Theater μόλις έχουν κυκλοφορήσει το Awake, οι Fates το Inside out, οι Conception το Parallel minds, οι Shadow Gallery το Carved in stone, οι Psychotic Waltz το Into the everflow και οι Ryche τα πάντα. Προσπαθώ να πω δηλαδή ότι η σκηνή βρίσκεται σε αναβρασμό μιας και οι δισκάρες διαδέχονται η μια την άλλη. Ηταν αυτό το κλίμα που επέτρεψε άσημες μπάντες, σαν τους Big heat, να συνθέσουν δίσκους που τουλάχιστον οι μισές και παραπάνω σημερινές prog metal/rock μπάντες θα ήθελαν να συγκαταλέγουν στην δισκογραφία τους.

Οσα ξέρετε εσείς για τους Big heat άλλα τόσα ξέρω και εγώ, αν και εδώ που το συζητάμε κάποιος από εσάς παίζει να γνωρίζει περισσότερα. Είναι επίσης αρκετά δύσκολο να συλλέξεις στοιχεία στο internet για το συγκεκριμένο group. Καλά για reviews ούτε λόγος να γίνεται.

Εν γένει να πω πως μιλάμε για ένα κουαρτέτο από Αυστρία, που απ’ όσα μπορώ να καταλάβω, ξεφυλλίζοντας το booklet, χρηματοδότησαν το συγκεκριμένο δίσκο με επιδοτήσεις από το κράτος. Αυτά είναι. 15 χρόνια πριν διαβάζουμε ότι η Αυστριακή κυβέρνηση εγκρίνει επιδότηση σε metal συγκρότημα για την ηχογράφηση δίσκου. Αν αυτό δεν είναι promotion πολιτισμού, τότε τι είναι ? Καλά για εμάς εδώ είναι απείρως τραγικό και μόνο να το αναφέρουμε.

Δεν μπορώ να κατατάξω την μουσική τους πουθενά. Οι επιρροές είναι όλες εκεί αλλά όχι με εκείνο τον τρόπο που σε κάνουν να έχει απανωτούς συνειρμούς. Κοινώς τα παλικάρια δεν αντιγράφουν. Αυτό που ακούς είναι η μουσική των Big heat.
Μιλάμε σε γενικές γραμμές για ατόφιο prog metal, με έντονες και τις prog rock στιγμές του. Τα φωνητικά έχουν ένα περίεργο, πορωτικό γρέζι που σε πολλές περιπτώσεις θα μπορούσαμε να πούμε ότι thrash-ίζουν. Πολύ κιθαριστική δουλεία έχει γίνει επίσης και γενικότερα υπάρχει μια έντονη αίσθηση ότι έχει δωθεί μεγάλη προσοχή στις συνθέσεις τους.
Αν θέλετε να ακούσετε ένα πρωτοποριακό δίσκο, έστω και 15 χρόνια μετά, καιρός να τους ανακαλύψετε.
Και είπαμε ε ? Ξεκινάμε από το κομμάτι νούμερο 10.

Balance of Power - Book of secrets

Label : Point

Release date : 1998

Lineup :
Lance King - vocals
Pete Southern - guitars
Bill Yates - guitar
Ivan Gunn - keyboards
Chris Dale - bass
Lionel Hicks - drums

Tracklist :
1. Desert Of Lost Souls
2. Walking On Top Of The World
3. Book Of Secrets
4. When Heaven Calls Your Name
5. It's Not Over
6. Do You Dream Of Angels
7. Seven Days To Nevermore
8. Miracles And Dreams
9. Stranger Days (To Come)

Ο ορισμός της μετριότητας.

Οταν μιλάμε για cheesy power/prog αυτή η μπάντα αποτελεί το ορόσημο. Δυο πράγματα ευθύνονται για αυτό. Πρώτον είναι Αγγλοι και δεύτερον το target group της μπάντας from day 1 ήταν η αγορά της Ιαπωνίας. Αν δείτε τι πωλήσεις έχουν κάνει στην Ιαπωνία θα βαράτε το κεφάλι σας στον τοίχο.
Οπως είναι λογικό όμως μέσα απο 5 δίσκους κάτι θα αξίζει, δεν είναι δυνατόν τα πάντα να είναι σκουπίδια. Το ερώτημα που γενάται με τους BoP είναι "μπορεί ένας δίσκος να στηριχτεί σαν κυκλοφορία πάνω σε ένα τραγούδι?". Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ναι μπορεί. Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή όμως.

Σχηματίζονται το 1995 και το 1996 κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους με τίτλο When the world falls down. Cheesy glam metal απο τα καλύτερα του είδους. Οσοι γουστάρετε Pretty maids του Jump the gun και Dokken δισκογραφία, εδώ θα αποθεώσετε τις προσδοκίες σας.
Το 1998 με τον Lance King (Pyramaze, Defyance) στην σύνθεση τους κυκλοφορούν τον εν λόγω δίσκο. Πολύ πιο σοβαρή κυκλοφορία αυτή εδώ, στο power πεδίο με έντονα ακόμα τα στοιχεία του glam και κάποιες prog εξάρσεις. Ολος ο δίσκος είναι το ομώνυμο τραγούδι. Δεν υπάρχει ούτε μία σοβαρή power μπάντα που δεν θα ήθελε να έχει γράψει το τραγούδι αυτό. Ολος ο υπόλοιπος δίσκος κινείται λίγο πιο πάνω απο το μέτριο.
Κυκλοφορούν αλλους 2 δίσκους. Το 1999 το Ten more tales of grand illusion και το 2001 το Perfect Balance. Μόνο το Perfect balance μπορεί να εγείρει κάποιο ενδιαφέρον απο τα 2.
Το 2003 και με τον Γιάννη Κουτσελίνη στην σύνθεση τους κυκλοφορούν τον τελευταίο και συνολικά καλύτερο τους δίσκο με τίτλο Heathen machine. Δεν είναι ο δίσκος εικόνισμα του power αλλά γενικά εντυπωσιάζει σαν κυκλοφορία.
Τώρα θα μου πείτε, αφού αυτός είναι ο καλύτερος τους γιατί βάζεις το Book of secrets ? Πολύ απλά γιατί έχει μέσα την ομώνυμη τραγουδάρα.

Atheist - Discography

Atheist - Piece of time (release date 1989 Active)

Atheist - Unquestionable Presence (release date 1991 Active)

Atheist - Elements (release date 1993 Metal Blade)

Avalon - Eurasia

Label : Sensory

Release date : 2000

Lineup :
Chitral Somapala - vocals
Sebastian Eder - guitars
Petra Delorian - bass
Jens Kuckelkorn - keyboards
Jacques Voutay - drums

Tracklist :
1. Aurora
2. Burning Souls
3. Temujin "The Precious Warrior"
4. Black Hole Wisdom
5. Eternal Flame "The Enlightened One"
6. Save The Holy Land
7. The Last Call
8. Eurasia
9. The Stranger
10. The Painting
11. Kyrie - bonus track
12. Semaruma

Το λατρεύω αυτό το δισκάκι. Κυριολεκτικά με συνεπαίρνει κάθε φορά που το ακούω. Τι και αν έπεσε στα χέρια μου με τον πιο παράδοξο τρόπο. Συχνά αναλογίζομαι οτι αν δεν έμπαινε στον κόπο ο Γερμαναράς να μου το στείλει δεν θα είχα μπει ποτέ στην διαδικασία να τους ψάξω. Ω θεέ μου τι θα έχανα.
Μιλάμε για power/prog υψίστου επιπέδου και μια απο τις καλύτερες κυκλοφορίες του συγκεκριμένου είδους για την δεκαετία αυτή.
Καταρχάς να πω οτι γενικά γουστάρω πολύ άσχημα (με την καλλιτεχνική άποψη) τον Chity Somapala. Πολύ θα τον γνωρίζετε απο τους Firewind, τα backing vocals στο Never Ending των Mystic Prophecy και το A Chaos Theory των Shadowkeep. Ο άνθρωπος είναι φωνάρα και μεγάλος ερμηνευτής, ιδιαίτερα αν υπολογίσεις το γεγονός οτι μιλάμε για τον μοναδικό Ινδο metal ερμηνευτή. Τρομερή εντύπωση επίσης στο δίσκο δημιουργεί και η απίστευτη κιθαριστική δουλειά του ολότελα άσημου Sebastian Eder. Ο άνθρωπος είναι μεγάλος κιθάρίστας, μα πάνω απ'όλα μεγάλος συνθέτης. Πολυ ευχάριστη έκπληξη του δίσκου επίσης η Petra Delorian. Μεγάλο πράγμα να βλέπεις γυναίκα να στέκει τόσο καλα σε ένα power/prog σχήμα.

Ο δίσκος ξεκινάει με το intro τραγουδι Aurora και άμεσα περνάμε στο Burning Souls με ένα εκπληκτικό breakdown. Το τραγούδι είναι απλά ενας συναυλιακός ύμνος. Temujin και το headbanging δεν έχει σταματημό. Black hole wisdom και απλά ακούμε το καλύτερο τραγούδι του δίσκου. Ερμηνεία που τσακίζει κόκκαλα και ήδη έχεις ερωτευθεί το δισκάκι. Περνάμε σε πιο πειραματικά τραγούδια με έντονο πάντα το Ινδικό στοιχείο και σε instrumental εκτελέσεις. Στεκόμαστε στο τραγούδι φόρο τιμής/κλεψιά στους Ryche, the stranger και χτυπιόμαστε με όση δύναμη μας έχει απομείνει στο the painting.
Σε όλα τα reviews που έχω διαβάσει για τους Avalon, όλοι προτείνουν ως το highlight της δισκογραφιας τους το δίσκο τους Vision Eden του 1999. Είχα μπει κάποτε στην διαδικασία να τον αποκτήσω αλλά το παραμέλησα. Πόσο καλύτερο μπορεί να είναι δηλαδή απο το Eurasia ? Και αν είναι όντως καλύτερο, πραγματικά πρέπει να μιλάμε για τεράστιο δίσκο.

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα στους fans του power και του prog.Οι υπόλοιποι περισσότερο θα μαγευτείτε απο το οτι μιλάμε για τον μοναδικό Ινδικό metal δίσκο.

Atrox - Orgasm

Label : Code666

Release date : 2003

Lineup :
Monika Edvardsen - vocal
Eivind Fjoseide - guitars
Ole Marius Larmerud - guitars
Peter Beck - bass
Tor-Arne Helgesen - drums

Tracklist :
1. Methods of Survival
2. Flesh City
3. Heartquake
4. Burning Bridges
5. This vigil
6. Tentacles
7. Secondhand Traumas
8. Pre-sense

Της εκδιδόμενης γυνής το σιδηρούν παραπέτασμα aka της πουτάνας το κάγκελο.

Δημιουργήθηκαν το 1988 (!) και τους θεωρώ ως μια απο τις πιο obscure μπάντες στο metal. Μουσικά κινούνται σε ένα space/jazz/fusion/prog metal πεδίο και δεν είμαι σίγουρος αν τα παραπάνω περιγράφουν έστω και λίγο αυτό που παίζουν. Στο πεδίο των φωνητικών τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο. Οσοι γνωρίζουν τους The 3rd and the mortal ίσως ακούγοντας τους Atrox να διακρίνουν κάποιες ομοιότητες στα φωνητικά και αυτό γιατί η Ann-Marie τον mortal με την Monika των Atrox είναι αδερφές. Οχι πούστηδες, αδερφές βιολογικές. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ τους βεβαίως είναι πως η Monika ακούγεται απέιρως πιο πειραματική με την φωνή της τσιρίζοντας, ουρλιάζοντας και γενικότερα τραγουδόντας με οτι γαμημένο ήχο μπορούν να παράγουν οι ανθρώπινες φωνητικές χορδές (ειλικρινά έχω τρομέρη περιέργεια να μάθω τι άκουγαν αυτά τα κορίτσια στο σπίτι τους όταν ήταν μικρές).
Οι Atrox δεν είναι ενα άκουσμα για όλα τα αυτιά και αυτο είναι άμεσα διακριτό απο την πρώτη επαφή μαζί τους. Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενος χεριού αυτοί που θα τους ακούσουν και θα μαγευτούν. Προσωπικά τους ακούω περισσότερο γιατί πραγματικά θαυμάζω τις ιδέες τους και το κουράγιο τους να ηχογραφούν τέτοια μουσική, παρά το συνολικό αποτέλεσμα της σύνθεσης.
Κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο το 1997 με τίτλο Mesmerized και τον 2ο το 2000 με τίτλο Contentum απο την Season of mist. Το 2002 έρχεται το Terrestrials το οποίο ξεχωρίζει όσο και το Orgasm που κυκλοφορεί το 2003. Τελευταία κυκλοφορία τους είναι το 2008 το Binocular το οποίο συνεχίζει να κινείται σε υψηλά standards, όπως Terrestrials και Orgasm, αλλά δεν έχει αυτο το κάτι που να το ξεχωρίζει στα αυτιά μου.

Αν θέλετε να διευρύνετε μουσικά τους ορίζοντες σας, να ένα album που μπορεί να σας βοηθήσει.