Label : Dream Circle
Release date : 1993
Lineup :
Buddy Lackey – vocals
Frank Jaeurnick – guitars
Dirk Godau – guitars
Ingo Holzhauer – bass
Peter Haas – drums
Tracklist :
1. Whispering into oblivion
2. It’s a ghetto
3. Sing
4. Five years
5. Windsong
6. Let’s start a war
7. State of mind
8. Just like a timepiece
9. …Whispering
Τι να γράψεις για τον μεγαλύτερο εν ζωή καλλιτέχνη του metal στερεώματος ?
Τι λόγια να χρησιμοποιήσεις για να πλησιάσεις το μεγαλείο της απλότητας που τον περιβάλει ?
Πόσες σελίδες χρειάζονται για να μπορέσεις να αναλύσεις έστω και αμυδρά το συνολικό μουσικό έργο που μας προσφέρει εδώ και 20 χρόνια ?
Από πού μπορείς να ξεκινήσεις και που να σταματήσεις, μιλώντας για τον Buddy ?
Πόσους από εμάς έχει βασανίσει το ίδιο ερώτημα ανά καιρούς ?
“Τι στο διάολο υπάρχει στο μυαλό αυτού του ανθρώπου ?”
Ας προσπαθήσουμε να επικεντρωθούμε όμως στην συγκεκριμένη κυκλοφορία γιατί άνετα μπορώ να ξενυχτήσω γράφοντας.
Το 1991 και αφού οι Psychotic Waltz έχουν κυκλοφορήσει το A Social Grace, ο Dan Rock αναγκάζεται να μείνει εκτός των πραγμάτων λόγω ενός ατυχήματος. Το γεγονός αυτό πιάνει την μπάντα στο ύπνο μιας και ήταν έτοιμοι από μέρα σε μέρα να αρχίσουν τις ηχογραφήσεις για το Into the everflow.
Ο Buddy δεν μπορεί να κάτσει στα αυγά του όμως (thank god) και αποφασίζει να ηχογραφήσει, ένα προσωπικό δίσκο με κομμάτια που ένας καλός θεούλης ξέρει από πότε δούλευε. Κύριος υπεύθυνος πίσω από αυτή την απόφαση είναι βεβαίως ο συνήθης ύποπτος Ralph Hubert των Mekong Delta στου οποίου το studio γίνεται και η ηχογράφηση του δίσκου. Ο Buddy έχει γράψει όλες τις συνθέσεις, όλους τους στίχους, έχει παίξει όλα τα όργανα αλλά όπως είναι φυσιολογικό δεν μπορεί να ηχογραφήσει και τα πάντα μόνος. Ετσι λοιπόν καλεί τους μισούς Life Artist και ξεκινούν.
Οι ηχογραφήσεις τελειώνουν με τον Buddy να μην είναι τόσο ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα, λέγοντας ότι δεν βγαίνει αυτό το ‘70s feeling που ήθελε να δώσει στο δίσκο. Επίσης η παραγωγή έχει σοβαρότατα προβλήματα αλλά δεν νομίζω ότι στην δεδομένη στιγμή ο Buddy να ήταν σε θέση να ζητήσει και τα ρέστα.
Το strange mind… δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ξεδιπλωμένη καρδιά ενός καλλιτέχνη στα χέρια του ακροατή. Καταρχάς μιλάμε για μια από τις εκφραστικότερες φωνές που έχει γεννήσει το metal/rock ιδίωμα. Προσέξτε δεν είπα καλύτερες, δεν με ενδιαφέρει ποιος είναι καλύτερος, ποιός την έχει μεγαλύτερη κλπ. Λίγοι είναι οι τραγουδιστές που μπορούν να σου μεταφέρουν συναισθήματα όπως ο Buddy. Όταν ένας άνθρωπος έχει γράψει τους στίχους αυτούς και στους μεταφέρει με αυτό το μοναδικό και αξεπέραστο τρόπο, δεν έχει παρά να αφεθείς στο μεγαλείο του και να τον αφήσεις να σε παρασύρει στα πολύχρωμα μονοπάτια του θεσπέσιου μυαλού του.
Είναι τελείως ανούσιο να αρχίσω να μιλάω για τα τραγούδια του δίσκου ένα προς ένα. Δεν υπάρχει τίποτα κάτω από το τέλειο εδώ. Και αυτό γιατί το συναίσθημα που πλημμυρίζει τις συνθέσεις είναι τόσο απλοικό και προσφέρεται τόσο απλόχερα, που είναι τουλάχιστον κουτό να σταθούμε σε αναλύσεις.
Δεν μπορώ να διανοηθώ κάποιος να μην έχει ακούσει το δίσκο αυτό. Αν όντως δεν τον έχει ακούσει λογικά πρέπει τα τελευταία 10 χρόνια να είναι κλεισμένος σε κάποιο μπουντρούμι και να τον δέρνουν ολημερίς. Οσο σκληροί και αν θέλετε να δείχνετε, όσο κλειστοί και να είστε, όσο δυνατές και να είναι οι άμυνες σας, βάλτε λίγο νερό στο κρασί σας και ακούστε κάτι που λίγοι άνθρωποι σε αυτό τον πλανήτη έχουν την γνώση και το προνόμιο να απολαμβάνουν.
“You saw that I was sinking and I couldn’t reach the shore
And you looked down to me with a smile.
You said drowning angels make pretty circles in the lake
And I’d rather see you struggle for a while.
Oh I think you didn’t understand”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου