Label : WMMS
Release date : 1994
Lineup :
Alexis D’Este – vocals
Paolo Viani – guitars
Nico Odorico – keyboards
Gil Teso – bass
Alberto Masiero – drums
Tracklist :
1. The labyrinth
2. Mirrors song
3. The wayfarer
4. Glance towards the sky
5. Conciousness hymn
6. Symphonies of immortal winds
7. Welcome to the moonlight circus
Οι Black Jester είναι μια μπάντα που μουσικά κινείται στο πεδίο του symphonic prog metal με έντονα μεσαιωνικά στοιχεία στις συνθέσεις τους.
Γνωρίζω πολύ καλά πως και μόνο που το διάβασαν μερικοί από εσάς αυτό, δεν παίζει να ακούσουν ούτε νότα. Δεν τους αδικώ βεβαίως γιατί αυτή η μουσική είναι πολύ πληγωμένη από το κλασσικό/συμφωνικό στοιχείο. Οι πιο πολλοί που στην ιστορία του metal έχουν αποπειραθεί να εμπλέξουν τέτοια στοιχεία στις συνθέσεις τους είτε απέτυχαν παταγοδώς, είτε αναπροσδιορίζουν την λέξη γελοιότητα.
Αν υπάρχει κάτι που αναγνωρίζω στους Black Jester είναι η αυθεντικότητα τους σαν μπάντα και επίσης το γεγονός ότι το έχουν το γενικότερο classical/symphonic/medieval theme. Δυσκολεύομαι να φανταστώ αυτή τη μπάντα να κυκλοφορεί κάτι που να μην έχει παρόμοια θεματολογία και ατμόσφαιρα. Δεν είναι η απόλυτη arena μπάντα. Δεν έχουν τους υπερπαιχταράδες. Δεν ανήκουν στην Sony και την Columbia. Δεν έχουν τραγούδια με τα οποία μπορείς να σκίσεις τα ρούχα σου από την πόρωση ακούγοντας τα.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο όμως. Αυτό που αποπνέει αυτό το δισκάκι από το 1ο δευτερόλεπτο είναι ένα πράγμα. Τιμιότητα. Αυτοί είμαστε, αυτό μπορούμε, αυτό γουστάρουμε. Ούτε φανφάρες, ούτε αυνανισμό, ούτε μεγαλοπιασίματα. Μουσική για την τέχνη και να πάνε να γαμηθούν όλα τ’άλλα.
Αυτό που με χαλάει άπειρα σε αυτούς είναι ο φάλτσος, ανέραστος, ανοργασμικός, ανέκφραστος τραγουδιστής τους. Πραγματικά πιστεύω ότι αν είχαν κάποιον άλλο άνθρωπο με ελάχιστα υψηλότερες δυνατότητες στο τομέα της εκφραστικότητας και της απόδοσης τα πράγματα ίσως να πήγαιναν καλύτερα. Τώρα θα μου πεις από τραγουδιστή που δεν έχει γράψει ούτε νότα, ούτε γράμμα στο δίσκο τι να περιμένεις. Η παραγωγή του δίσκου κινείται με μετριότατα επίπεδα αλλά οι συνθέσεις καταφέρνουν να βγάζουν σε κάθε κομμάτι το κάρο από την λάσπη.
Highlights του δίσκου, καταρχάς το συναισθηματικότατο The wayfarer. Αν αυτό το τραγούδι το είχε τραγουδήσει ο Tate ακόμα θα κλαίγαμε. Το καταπληκτικό Symphonies of immortal winds και βεβαίως το ομώνυμο 12λεπτο έπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου